martes, 28 de diciembre de 2021

Fraxilidade

 







 Adoro esa fraxilidade dos teus ollos,

cando falas dende a  tenrura da túa alma,

cando falas dende a túa soidade acompañada.


Sínteste débil, mais eu mírote inmenso, firme,

póstumo ó xénero  tóxico do noso tempo.


Besbello: "Eres fermosamente forte, único"


E nun batido de pálpebras

sínteste de novo inmenso.


E véxote de novo como a cova,

 a auga, o océano que busca a loba.





jueves, 7 de octubre de 2021


Me balanceo sobre la punta de los pies,

en el finísimo hilo de la cordura.


Sólo el huracán podrá anclarme.


Ahí se sostiene esa parte de mí

que siempre apunta al cielo,

en la flecha que reside lo que 

no tiene dueño, hora, ni precio.





jueves, 20 de mayo de 2021

Ignífugo

 

Chegará o día no que non teña para ti nen un so verso, nen unha palabra...

Mais mentres ese tempo non chegue, escribireiche poemas, textos, historias dende o máis profundo da miña incomprensión, dende o máis profundo da miña esencia, só como agradecemento perplexo a esa capacidade túa de facerme sair da monotonía, de poñerme en contacto coa outra eu, coa que navega nas palabras impías sen preguntarse nada, sen facer nada máis que fiar no fío do noso destino.


Mans incombustibles percorren cada curva do meu corpo.  Férveche a boca de tantos bicos ardentes, de tantos bicos duros coma o cemento.


Árdeme a alma en cada cama que comparto contigo, que lembro cando xa non quero lembrarte.


E acabo volvendo ós teus brazos que son o leito do meu río.  Que es ti a paz, a miña calma, a pedra que soporta o meu lume, esa árbore que sorrí, que resiste á miña laparada desesperada e me acepta sempre, aínda que eu non queira  que contes por aí a nosa pertenza.


E perdóasme tódalas desleadades.

E non me esixes que che devolva o tempo perdido.


Ti que resistes á lava do meu volcán

Es ignífugo?

miércoles, 19 de mayo de 2021

Palabras como cuerpos

 

Pides palabras naturales,
frescas como ríos,
como cinco ases a la caída.

Pides siempre a manos llenas,
A boca llena.


Y a cambio, qué entregas?

Miradas de soslayo en el espejo.


Sé valiente.


Mírame desnudo, de cerca, frente a frente,
Mostrando firme, cada rincón secreto.
Sin medias verdades, sin tiempo.

Consume el oxígeno que hay entre los dos,
Derríteme (si puedes) para luego,
Lamer lo que quede de mi orgasmo,
(lo que quede de mí) de rodillas en el suelo.
Para que mi combustión interna sea
Perfume en el aire,  flecha en el cielo.

Y luego, oblígate a olvidarme,
Que cuando yo quiera, retumbará
En ti, muy dentro, el trueno.






Una escribe siempre como vive

Y ama tal y como escribe.


Yo, arrasándolo todo.



Otra vez espero a que 

Se pose el polvo sobre las ruinas.


Aquí, me mantengo en pie

Con la boca llena de ceniza

Como hija del fuego y el volcán 

Nunca hija de la huida.


No espero nada de tu mano

No exijo nada ya a mi herida

Soy mi sueño loco

Mi propia pasión prohibida.



jueves, 11 de marzo de 2021


 Quisiera que hubiese un oficio liviano y sincero que ayudase a cerrar los agujeros trepadores que viven en nuestras cabezas.

  Un oficio sencillo que se lleve la basura por un agujero y que no la deje mirando un lago; que nunca la deje caer en el centro de otra historia.



 Un oficio humilde, como costurera de pedacitos rotos del alma, que entregue el rayo que atraviesa el cuerpo, que pasa por el tronco del árbol y se enraíza en la propia tierra.

 Que reactive cientos de conexiones neuronales, cientos de caminos de luciérnagas que den luz y sueños nuevos.

Que plante, como yo con la letra que me hormiguea en los dedos, una pequeña esperanza.


Y todo ello por la palabra de cinco letras...


Ésa que hace puro lo impuro, la que genera conexiones doradas que nos tejen con el mundo y con otros mundos.

Por conocerla has ardido hasta los cimientos.

Por ella has aprendido de esos hilos dorados que lo entretejen todo.

Esa palabra nos enseña que nunca dos pasiones son iguales. 

En ningún caso.


viernes, 26 de febrero de 2021

Fuck off, Sabina. Parte 2



Eu si quero un amor civilizado,

Con recibos e polvos de sofá.

Eu si quero que viaxes ó pasado 

E que chores se tes ganas de chorar.




Non me importan as veciñas do terceiro;

Eu si quero sembrar e compartir.

Quero 8 de Setembro e cumpreanos feliz.


Non me importa levarche as maletas,

Nen que escollas o champú.

Eu se quero cambio de planeta

E póñolle a un cadelo, Rus.


Quero moitas noites de regueifa

E columpio nunha pola no xardín.

Que o noso sexa unha lareira,

Aínda que cheire a pachulí.


Eu quéroo todo, contigo ou sen ti.


O que non quero é un corazón cobarde,

Nen ter que morrer por ti.

Nen matarme contigo se te matas, 

Nen que mates por min se eu morro.

Porque os bos amores curan,

Porque amores que curan nunca morren.


Se toca, haberá que xuntar para mañá;

Sempre souben chegar ó fin do mes...

Quérote libre e ocupado,

Con carne e con pecado,

Ceibe e sen pesar.


Eu quero que biques a miña cicatriz.

Quero Palermo en Setembro

E Ferrol no mes de Abril.


Espérame ás doce no portal

E dime: "voltemos comezar"


Eu saberei porqué o fixeches,

E ti xa me virás vir.

O que eu quero, home de ollos vivos,

E que vivas, sempre, a pesar de min.



jueves, 11 de febrero de 2021

Los Huesos


Los huesos saben más de lo que necesitamos en la vida que el propio cerebro, que la razón y que incluso la misma sangre.

Cuando los huesos gritan venganza, lujuria o amor, nadie tiene dudas.


Nuestros huesos son como los círculos concéntricos del tronco de los árboles, marcando los tiempos, las edades; son también nuestras raíces conectadas a la Tierra.


Llegan a ser todo lo que debemos saber de nosotras mismas.


Sólo tenemos que aprender a escucharlos para que la vida sea más clara, nunca más sencilla.


Si tus huesos arden por la lujuria, quémate.

Si tus huesos claman venganza, véngate.

Y si tus huesos gritan: "ataca o huye"; obedécete.


Si los escuchas, si dejas que te guíen, pase lo que pase, cuando todo acabe, sanarás. 

Y sabrás que has atravesado la tormenta

Y que has abandonado todo lo que era necesario abandonar.


Y la vida volverá a vibrar.


miércoles, 10 de febrero de 2021

17 de Outubro de 2009


Do meu pai herdei este nariz, un sorriso que me enche a cara; o gusto pola música, pola carallada e o xeito de apoiarme na barra do bar cando boto uns dados.




Del aprendín cousas importantes:

Que ata o máis rico se non ten palabra non ten nada,

Que os ricos fixéronse ricos coa sudor dos pobres,

Que unha muller bonita é máis bonita cando lle ferve o sangue,

Que se queres beber tes que saber mexar

E que o corpo as fai e o corpo as paga.


Ensinoume que querer entender o mundo é tempo perdido, 

Que non hai millor cousa que querer con ganas e comer con fame;

Que no corazón non se manda e que hai amores que duran máis aló da vida.


Coa súa perda aprendín que non sabes canto conta alguén ata que non está.

E que o profesor ensina o que sabe

Pero o mestre ensina o que é.


Marchou en Outubro pero disque

foi enterrado con un sol de Agosto e dúas rosas brancas.


lunes, 8 de febrero de 2021

Esta vez no me esperes


Esta vez no me esperes,

Búscame al otro lado;

Siguiendo el mapa de tus manos

Reconocerás las líneas de mi frente.



Tras un día, un mes o un siglo

Estaremos de nuevo sentados 

Mirando el borde del abismo.


Demórate, no importa,desde

Ahora el tiempo es infinito.


Toma...te dejo este poema,

Ya no lo necesito.


domingo, 7 de febrero de 2021

Lilith, non sexas Eva

 

As fillas de Lilith son as que levan os barcos sen timón cando caen pola borde do fin do mundo; as que recuperan o norte despois de terse botado ó precipicio.



Elas sobreviven sempre ó deserto, á auga, ó tempo.

Viven noites en vela sen esperar que suba ou baixe a marea.

Palilleiras maxistrais dun tempo roubado, tecen paseniño fíos brilantes, esperando un mencer de faiscas, de lumes dourados.

Non son matronas de nenos loiros coma a cervexa; elas paren pesadelos, son nais de guerrilleiras das noites sen lúa pero coa fronte  acugulada de estrelas.


Eu fico á súa veira, eu fico con elas.



lunes, 1 de febrero de 2021

Fuck off, Sabina.

 

Hai mulleres que non arrastran maletas cargadas de choiva.

Hai mulleres que sempre escreben cartas de amor.



Hai mulleres que soñan con noites cheas de liberdade.

Hai mulleres que nunca din que si cando che din que non.

Hai mulleres que nadan espidas no medio do temporal.

Hai mulleres que ofertan desexo e reciben paixón.

Hai mulleres que cuspen na cara ó olvido.

Hai mulleres que bican á sua soidade.

Hai mulleres de terra e inmenso vrau.

Hai mulleres de ferro e de asteleiro naval.

Hai mulleres que son bombas de napalm.

Hai mulleres que falan cando lles mandan calar.

Hai mulleres con mapas dos recunchos da alma.

Hai mulleres que nunca firman a paz.

Hai mulleres con corpos sen peles enriba.

Hai mulleres cuxas ancas son postas de sol.

Hai mulleres que nunca che van dar a razón.

Hai mulleres de ferro, mulleres Total!



jueves, 28 de enero de 2021

Hace siglos


Somos el vacío, la ausencia que no ves en esa fotografía donde lo no reflejado es lo determinante; la literatura de nuestros días, la nada devorando a la nada.

Camino por estas calles que nunca fueron mías y continúa repitiéndose la imagen de esos niños que asesinan para dejar de ser inocentes.

Sigo viendo segundas oportunidades que permanecen en los escaparates sin ser adquiridas.

No pagaremos el precio, dejamos así sin doblegar esa falacia que algunos llaman destino.

Cada línea de tus manos, cada poro de tu piel, permanece en nuestras bocas como gesto que no será tatuaje contra el olvido.

No somos leña, ni aire, ni trueno.




Somos sucios sueños, sucias lenguas que arañan y envenenan la quijada de la muerte a base de crear recuerdos.

Cuando desea la navaja de la palabra...


¿Cómo cabalga sobre su yegua blanca?


¿Cómo embarulla sus pasos?


¿Cómo renace tras la entrega?


Siendo cielo e infierno, siendo voz cobarde, escondiendo lo más real, lo más sincero.

Y la luz se hace aliento, espejismo de una silueta dibujada en el suelo.


Mientras él escribe con poca verdad historias de pérdida y destierro.


No sabe siquiera del estertor último que se balancea entre su cuerpo y mi cuerpo.

Mis hormiguitas escriben el entretejido de nuestro mapa mundi, luego yo las voy borrando ahora que aún estoy a tiempo.

La mierda nunca engaña, nunca promete el cielo.



domingo, 17 de enero de 2021

Días que vendrán


No me interesan los días que vendrán,

Ni amaneceres en la misma cama.

No quiero escribirte palabras de amor,

Ni susurrarte te quieros al oído.


De ti quiero el trueno que desata la tormenta

Y que me pidas fuego para quemarlo todo

Mientras niegas la mayor, mientras sonríes 

Viendo arder la ciudad hasta los cimientos.


Te quiero para escribir otra línea,

Para recordarme que la otra yo

Sigue estando viva. 



Porque  lejos de ella, 

Amigo mío, todo es gris, todo es frío.