A vida tinha a
cor dos teus ollos negros,
A complicación
das túas crechas
A excepción da
túa risa;
O vermello dos
teus beizos e
O gris
empedrado deste noso ceo.
Traía unhas mil
noites de espera,
Espetadas, unha
a unha no meu peito.
Trouxen comigo
a morte correndo
E a soidade do
retorno na maleta.
E eu que sempre
fun illa,
Fíxenme terra
firme, auga silandeira.
Vinhéronme as
dores todas,
As soidades da
mesta néboa.
E a que aquí
subscribe, que nunca
Fai débedas,
hipotecouse de por vida
Querendo voltar
querendo estar viva
Sementando
flores en campos secos,
Abrindo regos
nas dunas do deserto.
