A morte chega e te leva, segura e fera,
Déixate batendo nos camiños do mundo
Abríndoche o peito, sacando para fóra
O aire pútrido mesto.
Ó lonxe fitas e ves o falar dos vellos
E ninguén pensa e ninguén chora como
Choran os nosos nenos; coa alma limpa
Coa vida chea, cos soños enteiros.
E por máis que caian as bágoas
Do silencio, por máis que perdamos
Soñando os soños, todo o que foi certo,
Aínda temos a liberdade de ser lume,
Osíxeno, combustión no medio do cemento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario