Sigo cos sonhos de nena nun corpo xa
cansado
As engurras dos bordes dos ollos
mostran o peso dos anos
Nin libre, nin tola, nin boa, fíxose a
vida nestes panos
Son días de sol e de choiva, é o paso
dos anos
E non hai xa nin deuses nin estados
que ceiben a angustia que
Poidan
pagárno-lo prezo da soidade vivida do que un día deixamos
E buscamos fóra de nós aseguridade de
antano
Vidas copadas de morte cun único
caminho
Que empurra forte forte cara o
desengano.
Non pensedes vós que todo o tendes que
imos morrer caladas
Esperade fachos acesos, noites longas
de diaños
Sabede que as que somos non deixaremos
os nosos cravos
Roubádenos as verbas roubade tamén a
terra e os lagos
Que todo ha voltarvos por cen
multiplicado…
Que aquí estamos as que aínda non
abandonamos
Que aquí seguimos as que voltamos
Que non deixaremos morrer a herdanza
das que en pé ficaron
Que somos e fomos, que non teremos amo
Que a loita será loita mentres quede
unha galega no agro
Pariremos soles e lúas só para
amosarvos que
Despois de roubárnolo todo ...Aínda
somos ricas, aínda somos bravas
Que chegará o día no que nós seremos
as nosas propios amas
Que serán as fillas da terra as que
nela sementarán
Os pulos das nosas almas os sonhos por
fin acadados
Que non haberá caciques nin leis que
nos dobreguen coma trapos
Que seremos un pobo ceibe
Que somos,fomos e seremos aire, terra
e desengano
Que nin eu nin ti nacemos para ser
escravas
Arderemos solpores e pariremos á alba
un tempo novo, un novo ano
E será ese nacemento o que pagará tódalas noites caladas
Os estigmas todos das que un día
loitaron...
Aínda que estas sexan só verbas,
trazos nun papel…
Só a palabra dunha retornada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario