Eu cos lobos caminho

As raposas da noite mesta están

Con cen navallas abertas, listas

Para rompérvo-la alma, toda

enteira, cando o tempo o diga.

Pechade as bocas, pechade os nosos ollos

Que non seredes quen de pecha-las feridas

Nin permiso do ceo, nin aprobación dos homes

Habedes morrer todos pasando pola nosa fouce

Espérovos un a un nunha escura corredoira

Nin sonhedes con que cando durmo esquezo;

Esterco sodes para o meu xardín de rosas!

Pagade o prezo da man alzada

Contra as nais dos novos días

Pagade o prezo de tanta inxustiza

Que non descansaremos ata vervos

Feridos de morte, ata vervos

A todos enterrados en vida

E cando tenhades cumprida a pena

Cando paguedes pola vosa inxustiza

Caeredes coma sacos na nosa desidia

Non seredes máis que carne morta...

   Non seredes máis que recordo diso que

     Un día fostes, o recordo dunha vida.