Da Manada e da guerra

Considérome feminista, leo, cuestiónome, creo na sororidade e aprendo cada día todo o que podo. Sei que ser feminista é un proceso, polo menos para as mulleres da miña xeración, longo, de toma de consciencia diaria e que normalmente vai acompañado dun espertar. Nós non recibimos educación en igualdade, non polo menos como se entende hoxe, estivemos divididas por xénero ata o instituto (polo menos no meu caso) e vivín na inopia ata os 20 anos; no meu contexto non se falaba de patriarcado, non se sabía o que eran os micromachismos, nin os teitos de cristal, tampouco se coñecía o ‘mansplaining’.

Pero co paso dos anos, as experiencias ensínanche que cada día vaste formando como feminista, cando decides apoiar a unha compañeira aínda que non che caia ben, cando criticas a un home por trato inadecuado, ou cando deixas a un noivo porque a súa ex era unha puta, unha tola ou unha puta-tola (xa me entendedes).

A base do meu feminismo susténtase na educación sobre a xustiza (nun sentido ético), no non calarse ante os tratos diferenciais por sexo, en reivindicar sempre o que considero inxusto e no acoso que sufrín en distintos aspectos da miña vida (daría para un #cuéntalo). Prefiro ir máis aló e falarvos de como enfronto a vida, porque no fondo todas somos superviventes en maior ou menor medida.

Baséase tamén no que me ensinou a miña nai desde moi pequena, e que case sempre foi transmitido co exemplo e case nunca con palabras. Nunca se deixou vencer, sempre incluído agora, que é unha señora xa maior, compórtase como unha leoa, e segue actuando coas súas propias normas. É certo que é unha muller chea de contradicións, moitas delas herdadas dunha sociedade retrógrada como a franquista, pero con raíces ancoradas en mulleres que fixeron o que lles deu a gana e que se mantiveron soas dende o 1800 ata 1990.

O discurso educador era un, pero o metadiscurso era outro ben diferente.

Xunto a este feito, debo sumar un pai xa maduro e que sempre alentou en min esas características propias da rebeldía da miña santa nai, que o mantiveron namorado e exasperado en certos momentos e que o foron educando durante máis 50 anos.

Tiven a sorte de ser educada por dúas boas persoas, maduras e xa curtidas polas inxustizas e resistencias que che ensina a escola do vivir.

Sei que se o meu carácter fose outro, ou que se eles me tiveran de primeira e non de última filla, na miña vida TODO sería diferente.

Todo isto a que vén? Pois está relacionado co caso da ‘Manada’, co ‘#cuéntalo’ e coa resposta social de nós as feministas.

Estiven falando cunha querida amiga sobre o que está sucedendo e certamente concordamos en case todo: a perversidade dese xuíz que debería estar inhabilitado, a potencia das plataformas e feminismos en resposta a sentenza, a inxustiza e ao maltrato á vítima, e por extensión, a todas as vítimas, etc.

Pero sobre todo hai que pensar en algo que quizais para min vén de serie, pero que para moitas de nós non... Nunca xulguei a unha muller que non se resiste ou que non se enfronta ao seu agresor, aínda que nunca me formulei non facelo (polo menos en agresión directa), pero creo que esta actitude que eu teño, que se forxou aos poucos e pagando un prezo alto, non a posúen todas as mulleres e creo que se debe mandar a mensaxe clara, rotunda e precisa de que debemos coidarnos, entre nós e nós mesmas.

É dicir, non podemos ir á guerra cunha variña máxica (gran frase lida en redes sociais) e esta é a mensaxe forte que quero que chegue a todas. Sabemos que se nos expoñemos (e creo que debemos expoñernos tanto como nos apeteza) debemos ter ‘armas’ para defendernos. Non me refiro tan só a sprays de pementa (que tamén), refírome a ter consciencia de que estamos nunha guerra e que certos comportamentos (que debemos ter igualmente) van ser centro de críticas, e van supoñer unha exposición a maiores perigos dos habituais. Creo ferventemente que debemos ocupar o noso espazo público, que se queremos podemos emborracharnos, drogarnos nos portais, volver soas á casa ou participar en orxías se é o noso desexo, pero non podemos esquecer que todas esas accións levadas a cabo fóra de contorna segura (e ata na contorna segura) poden ter consecuencias moi graves.

É fundamental reivindicar que temos dereito a non ser tocadas, a poder ir e vir libres en calquera estado sen que se nos increpe, pero esa liberdade non é nosa aínda, estámola conquistando, exercéndoa, e hai que exercela con consciencia. Como me dixo onte Isabel: ‘non vaiades gozar da neve descalzas, abrigádevos ben e ide igual, pero ben equipadas se así o decidides’.

Por todo isto compañeiras, eu a título persoal, sabendo que esta sociedade é unha merda, que estamos en guerra, que cada día aparece unha de nós asasinada, pídovos que abrades ben os ollos, que pelexedes sempre, que sexades guerreiras, que teñades claro que se non nos matan, as feridas se curan e os ósos se soldan, e que o trauma existirá igualmente con resistencia ou sen ela.

Se non podedes escapar, pelexade (física ou mentalmente), aprendede a facelo, aprendede como e ata onde para que ninguén poida facervos dubidar sobre que foi abuso e que foi agresión. Non vos deixedes seducir pola educación na paz que só a nosoutras se nos impón. Sede fortes porque, as miñas queridas lobas, mentres non cambie o statu quo, estamos en guerra e en tempos de guerra non se fan prisioneiros.

Quérovos libres e salvaxes pero sobre todo conscientes de que non podemos ir á guerra só cun cántico. Se temos que pelexar ata que cambien as cousas pelexemos; se temos que defendernos entre nós, non dubidedes; se temos que crear redes de apoio con descoñecidas, creémolas. Non confiedes en ninguén que non se teña mostrado digno de confianza. A nosa confianza é un agasallo, non o malgastedes. E se temos que morrer pelexando, pelexemos, fagamos o maior dano posíbel, aínda que as institucións que non nos protexen nos vedan o contrario.

Abrázavos e quérevos, a da palabra impura.